Jesień

znów potrzebuje

mych nastrojów

pamięci coraz

mniej odległych

cichnących kroków

w pełnej szeptu

rozkołysanej

wiatrem alei

przychodzi biegiem

rzeczy ulotnych

których istnienie

znaczy wciąż wiele

milcząc patrzymy

na brzegach powiek

czas wiesza ciężkie

swoje cienie

patrząc milczymy

by niechcący

żal nie wydostał

się przez słowa

którym tak trudno

go odmierzyć

że zastygają

w dziwnych pozach

chciałaby mojej

duszy powić

przeczucie sypkie

jak w zegarze

że można każdej

nowej chwili

co chwilę nowe

nadać tchnienie

(prawdopodobnie 2000 rok)

Intencja

Błagam, nie czytajcie tego wiersza
od tyłu – nawet na bezrymiu,
w pełnym blasku Lucyfera,
bo ma litery i tak dość czarne.
Od tak dawna nosi mój zapach,
że trzeba by go dać do czyszczenia.
Nie czytajcie go, jeśli łaska,
bo jest wolny i nie daje się podejść
ani uwiązać, by strzec kochanków
przed ich obojętnym wzrokiem
po wiekach wzajemnego zapatrzenia
ani obwąchać przez bezmiar
niesłownego zachwytu,
który obiecał udawać melancholię.
Błagam, nie czytajcie tego wiersza
w zamkniętych pomieszczeniach,
bo was opęta bezkresem,
z którym musi się natychmiast połączyć.
Urodzony na rozstaju krętych dróg,
gdzie zakopał ufność dobrym wiatrom,
póki jej nie rozgrzebią jak padliny.
W czaszce nie osiądzie jak kurz,
bo go można zetrzeć jeszcze w uniesieniu.
Droga kończy się tak nagle
jak odcięte ucho van Gogha,
bada palcem otchłań rany,
gdzie czerwie powiją zmrok.

A chciałem go napisać,
by był dobry
dla innych...