(...)

Pewnego razu czas chciał zatrzymać się na chwilę
Ale chwila była płocha, była tylko sobą
I nie chciała zmieniać biegu nowych zdarzeń.
Więc spróbował namówić wieczność, by spojrzała
W lustro, zobaczyła swoje nieskończone piękno,
By uszczknąć wtedy odrobinę z jej odbicia...
Piękna jesteś, wieczności, powiedziało lustro,
Ale piękniejsza była tamta chwila, której już nie ma.
Czas nie może po nią wrócić, powiedziała wieczność.
Lecz lustro odparło - w takim razie piękniejsza
Od ciebie została jeszcze pamięć...