Zarysowany problem

Niestety - bycie innym w jakikolwiek sposób w Polsce jest kłopotliwe. Nie da się więc "odmieńcowi" uniknąć w Polsce nieprzyjemności - tak, czy inaczej. Od dziecka marzyłem, żeby wszyscy ludzie mogli być szczęśliwi - tacy, jacy są (rzecz jasna, z wyłączeniem tych, którzy krzywdzą innych). Od dziecka też wmawiano mi, że katolicyzm gwarantuje ludziom wszystko, co potrzebne do szczęścia. Że będąc katolikiem, miłuje się Boga, prawdę i wszystkich bliźnich. A tymczasem, okazało się, że to nieprawda.  Wiadomo, że jest w Polsce instytucja, która dzierży w ręku cyrkiel władzy i zatacza nim szeroki krąg (i to nie są wolnomularze). Ten krąg jest uświęcony tak zwaną "tradycją", zatem wyjście poza niego jest wysoce ryzykowne i niewskazane, bo tam rządzi szatan. A poza tym, jest się tam praktycznie wykluczonym ze społeczeństwa. W Polsce cyrkiel jest w dużej mierze szkodliwy, gdyż jest narzędziem mentalnej Inkwizycji. Gdybym nazywał się Grynberg albo Silberstein, mógłbym wyjechać z Polski  i dostałbym wsparcie, a jeśli do tego byłbym dostatecznie zdolny, zrobiłbym karierę... Ale nie nazywam się Grynberg, ani Silberstein i mieszkam w dziurze po cyrklu, jedynym miejscu, gdzie czuję się w miarę bezpiecznie, poza którym wszystko jest trumienne, katafalkowe, nagrobne, śmiertelnie poważne na szeroką, zakreśloną cyrklem skalę. Tu niczego nie można podważyć, bo jak się podważy, to jak spod wieka trumny od razu roznosi się trupi zapach śmiertelnej obrazy i oburzenia. Przyznaję otwarcie - sądzę, że polski, katolicki, ultraprawicowy, nekrofilski patriotyzm jest dla wszystkich niezdrowy. Dla naiwnych i tępych wiernych jest źródłem zaczadzenia, które sprawia, że stają się wściekle zajadli, chamsko agresywni, impregnowani na zdrowy rozsądek, skłonni do rękoczynów, choć w swoim mniemaniu są po prostu "krzyżowcami", walczącymi za wiarę. Dla ludzi rozsądnych jest niestrawny, wzbudza żałość, politowanie, czasem konsternację, niedowierzanie, czasem wręcz lęk. Jest niezrozumiały, bo irracjonalny. Jest wodą na młyn różnej maści oprychów, niedowartościowanych karzełków z emocjonalnym wodogłowiem, szukających pretekstu, żeby komuś legalnie "przypierdolić". Jest prymitywny niczym cep, może nawet powinienem powiedzieć  - młot, bo wciąż gdzieś jeszcze zdarzają się jakieś czarownice, gdzieś ludziom rosną rogi, ogony i kopyta, gdzieś można dowąchać się zapachu siarki... Żyjąc w tym kraju, codziennie sprawdzam z niepokojem, czy na czole nie pojawiły mi się podejrzane guzy, czy nie rozrasta mi się niespodziewanie kość ogonowa, czy nie twardnieją dziwnie stopy... I mimo tego, że na razie wszystko wygląda całkiem normalnie, nie czuję się tu całkiem dobrze. Ale nie wybieram się na żaden Madagaskar.